Τα "Νοεμβριανα" και οι προσδοκιες για λυση με πολιτικη αποφαση

Ο μήνας που αρχίζει αύριο, δεν θα διαφέρει και πολύ από τον περσινό και στα “κακά” του και στα “καλά” του.

Θυμίζουμε ότι ο περσινός Νοέμβρης είχε μπει με την Ελλάδα να βρίσκεται μπροστά στην “απειλή” της Ε.Ε. ότι ... αν δεν συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις, η έξοδος από την Ευρωζώνη θα παραμένει ένα ανοικτό ενδεχόμενο.

Και ο μήνας τέλειωσε με την απόφαση του Eurogroup -που έγινε αντιληπτή πολύ αργότερα για την πραγματική της σημασία- σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα δεσμεύεται να πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα “με κάθε τρόπο”, προκειμένου η Ευρωζώνη να δεσμευθεί με την σειρά της απέναντι στο ΔΝΤ, ότι θα κάνει επίσης με κάθε τρόπο ό,τι χρειασθεί για να παραμείνει το ελληνικό χρέος βιώσιμο.

Γιατί; Μα για να μπορέσει και το ΔΝΤ να συνεχίσει να συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα προσδίδοντάς του αξιοπιστία και “βιωσιμότητα” στο ευρώ...

Σήμερα ένα χρόνο μετά, έχει έρθει η ώρα οι αποφάσεις του περσινού Νοέμβρη να ελεγχθεί αν έχουν γίνει ή έστω αν μπορούν να γίνουν πράξη. ΟΛΕΣ οι αποφάσεις.

Η ελληνική κυβέρνηση, λοιπόν, δεν υπάρχει περίπτωση να αναδιπλωθεί από την δέσμευση των “βιώσιμων” πρωτογενών πλεονασμάτων.

Και γύρω από αυτό «τρώγονται» κυβέρνηση και τρόικα (ή για την ακρίβεια Κυβέρνηση με Κομισιόν και ΕΚΤ) για το πώς η δέσμευση αυτή μέχρι το τέλος του μήνα θα εμφανισθεί ως “αποστολή που εξετελέσθη” χωρίς αυτό να προκαλέσει πολιτικές ανατροπές.

Και μόλις αυτό επιβεβαιωθεί θα «τρέξει» το δεύτερο βήμα, που δεν είναι άλλο από αυτό που αφορά την Ευρωζώνη: η δέσμευσή της να καταθέσει ένα τρόπο για το πως θα γίνει το ελληνικό πρόγραμμα βιώσιμο (κάποιες προτάσεις επ’ αυτού έχουν ήδη ετοιμασθεί και από την ελληνική πλευρά).

Στο σημείο αυτό ξαναμπαίνει στη σκηνή το ΔΝΤ και “τσεκάρει” αν συμφωνεί με τον τρόπο που η Ευρωζώνη προτείνει να γίνει βιώσιμο το χρέος.

Και... αρχίζει ο νέος κύκλος παζαρέματος, γιατί το “ελληνικό παράδειγμα” θα αποτελέσει εν δυνάμει μοντέλο και το τι θα γίνει και με τα άλλα προγράμματα.

Είναι προφανές λοιπόν ότι, όπως και πέρσι τέτοιον καιρό, η όποια τελική απόφαση για την Ελλάδα θα είναι “πολιτική” απόφαση: θα αφορά την πολιτική απόφαση της Ευρωζώνης να αναλάβει την πολιτική και οικονομική ευθύνη για το πως το κρατικό χρέος στην Ευρωζώνη είναι και θα παραμείνει “αξιόχρεο” παρά τα όσα άσχημα είχαν προηγηθεί στην Ντοβίλ το 2010 με την ατυχή συμφωνία Μέρκελ-Σαρκοζί.

Με την διαφορά ότι το πολιτικό περιεχόμενο της απόφασης αυτής δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το είδος της “πολιτικής απόφασης” που περιμένει ή ευαγγελίζεται η ελληνική κυβέρνηση ότι θα μπορούσε να πετύχει με την Ευρωζώνη.

Θα είναι μια πολιτική απόφαση “φορτωμένη” με δεσμεύσεις ανάλογες ή και βαρύτερες από αυτές που περιλάμβανε για την Ελλάδα η “πολιτική λύση” που υιοθετήθηκε τον Νοέμβρη του 2012...

































capital.gr

Πηγή:www.capital.gr