Ελληνιδα η Φεμινιστρια;

Η πολιτισμική παγκοσμιοποίηση είναι η ανάπτυξη διαπολιτισμικών επαφών και η δημιουργία μιας παγκόσμιας κουλτούρας που ελέγχεται από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι παγκόσμιες μέρες των ερωτευμένων, του βιβλίου, της μητέρας, του πατέρα, των ζώων, ατόμων με αναπηρία, διαβήτη, της γυναίκας, κλπ. Μέσα όμως στη λίστα αυτών των «αθώων» εορτών, υπάρχουν και οι όχι-τόσο-αθώες, όπως είναι δηλαδή η παγκόσμια μέρα των μεταναστών, της ειρήνης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διεθνούς αμνηστίας.

Με το συγκεκριμένο άρθρο θα σταθούμε στην 8η Μαρτίου που ορίστηκε το 1977 από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα (για τα δικαιώματα) της Γυναίκας και… την ΔΙΕΘΝΗ ΕΙΡΗΝΗ. Η ιδέα για τον εορτασμό της προέκυψε κατά το πέρασμα στον 20ό αιώνα, το οποίο σηματοδοτήθηκε από την εκβιομηχάνιση, την πληθυσμιακή έκρηξη και τις ριζοσπαστικές ιδεολογίες.

Συγκεκριμένα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εργάτριες στον τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κινητοποιήθηκαν στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους.

Το 1908 παρέλασαν 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.

Η Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε για πρώτη φορά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ στις 28 Φεβρουαρίου 1909. Ο εορτασμός της καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς.

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, η φεμινίστρια Alexandra Kollontai έπεισε τον Λένιν να επισημοποιήσει τη γιορτή στη Σοβιετική Ένωση. Είναι επίσης γνωστή τόσο για τις αντισυμβατικές απόψεις της για τη σεξουαλικότητα, όσο και για την εναντίωση της απέναντι στις παραδοσιακές οικογένειες. Η αναζωπύρωση του ριζοσπαστισμού της δεκαετίας του 1960 και η ανάπτυξη του φεμινιστικού κινήματος τη δεκαετία του 1970, είναι αυτά που ώθησαν ένα καινούργιο ενδιαφέρον για τη ζωή και τα γραπτά της τόσο στη Βρετανία όσο και στην Αμερική.

Οι σημερινές φεμινίστριες αγωνίζονται για τα ίσα δικαιώματα μεταξύ όλων των γυναικών και ειδικότερα αυτών από αραβικές χώρες, τις μετανάστριες και τις πολιτικές προσφυγούσες. Πέραν αυτών -των έστω «συνειδητοποιημένων» γυναικών- οι υπόλοιπες αντιλαμβάνονται την μέρα εντελώς εμπορευματοποιημένα.

Αντιθέτως, το Μέτωπο Γυναικών Ε.ΛΑ.Μ. καθημερινά τιμά με τις πράξεις του, τις ηρωίδες του Έθνους, όπως είναι αυτές του 21, του 40, του 55-59 και του 74. Ηρωίδες για εμάς είναι αυτές που θυσιάζουν τη ζωή τους για την πατρίδα. Είναι η γυναίκα που ζώνεται με άρματα και φεύγει για τον πόλεμο. Είναι οι Σουλιώτισσες και οι Ηπειρώτισσες. Είναι η αθάνατη Κυρά της Ρω, Δέσποινα Αχλαδιώτου. Είναι η ηρωίδα της Κύπρου Μαρία η Συγκλητική, που ανατίναξε το πλοίο που θα μετέφερε αυτήν και άλλες γυναίκες στις ορέξεις του Σουλτάνου. Είναι η γυναίκα που περιμένει ακόμα τον αγνοούμενο γιο, άντρα, πατέρα της. Είναι η γυναίκα που χάνει στον Αγώνα το παλικάρι της, τον αρραβωνιαστικό της, που εκτέλεσαν με τόσο μίσος οι εχθροί. Είναι η γυναίκα που υπομένει τα πάνδεινα και παραμένει εγκλωβισμένη φυλάσσοντας Θερμοπύλες στα κατεχόμενα εδάφη μας. Είναι η πολύτεκνη μάνα που στερείται τα πάντα για να μην στερηθούν τίποτα τα παιδιά της. Είναι η αγρότισσα μάνα που διατηρεί με τόση περηφάνια τις παραδόσεις του τόπου μας.

Για το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (Ε.ΛΑ.Μ.) η γυναίκα με το μαύρο μπλουζάκι που πορεύεται με τους συναγωνιστές της σε Εθνικά μνημόσυνα, οδοφράγματα και κάθε λογής Εθνικιστική εκδήλωση είναι μια πραγματικά σύγχρονη μαχήτρια. Χρόνια πολλά και δυναμικά, συναγωνίστριες!

Έλενα Παπαστυλιανού
Μέτωπο Γυναικών Ε.ΛΑ.Μ.