ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ: Ο ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΩΣ ΘΕΑΜΑ

Τον ταύρο τον κρατάνε δύο μέρες στο σκοτάδι για να μη βλέπει όταν θα βγει στην αρένα. Πολλές φορές του βάζουν στα μάτια βαζελίνη για να βλέπει μόνο σκιές. Πριν, επίσης, από την παράσταση, κάτω από την επιρροή φαρμάκων, ειδικευμένοι κτηνίατροι τον μαχαιρώνουν σε ευαίσθητα σημεία του, ώστε να χάσει πολύ αίμα και να φτάσει εντελώς εξασθενημένος στην αρένα. Και όταν ο ταύρος μπαίνει στη σκηνή, σαν τους σκλάβους - μονομάχους στις θεατρικές μάχες στην αρχαία Ρώμη, είναι τραυματισμένος σχεδόν θανάσιμα. Και φυσικά δεν «μπαίνει», αλλά τον σπρώχνουν. Σπρώχνουν, δηλαδή, ένα ήδη τραυματισμένο και τρομοκρατημένο ζώο που πονάει φοβερά από τα πολλά τραύματα και αναζητάει τη σωτηρία του, αλλά στο κοινό προσπαθούν να δείξουν πως είναι ένα άγριο και τεράστιο «θηρίο» που θέλει να επιτεθεί στον άνθρωπο με τη μεγάλη του δύναμη (!) ενώ ο γενναίος τορεαντόρ δεν φοβάται τίποτα».

Φυσικά, «ο γενναίος τορεαντόρ» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας σαδιστής χασάπης, ντυμένος σαν κλόουν, που πέρασε από μια ειδική σχολή (σε αυτές παιδάκια δέκα χρόνων από τα πιο φτωχά στρώματα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, για να γίνουν ταυρομάχοι, μαθαίνουν πώς να βασανίζουν τα ζώα).

Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας θλιβερός θεατρίνος, που, αντί να λειτουργήσει σαν γελωτοποιός του Μεσαίωνα για το δείνα φεουδάρχη, τελειώνει το «έργο» του κόβοντας τ΄ αυτιά του ταύρου παρότι αυτός είναι ακόμα ζωντανός και ψυχορραγεί, μπροστά σε χιλιάδες κρετίνους που θεωρούν τη φρίκη ως διασκέδαση.

Γιατί, δυστυχώς, στο 90% των περιπτώσεων, ο ταύρος που σέρνουν τ΄ άλογα έξω από την αρένα είναι ακόμα ζωντανός και ο θάνατος του έρχεται πολύ αργά, για να απελευθερώσει το δυστυχισμένο ζώο, που βασανίζεται στο όνομα ενός εθίμου το οποίο δημιούργησε η αθλιότητα του Μεσαίωνα, με τη βοήθεια της Καθολικής Εκκλησίας. Μέσα στη φτώχεια, την καταπίεση από τις αρχές και το σκοταδισμό της Παπικής Εκκλησίας, κάτι έπρεπε να βρεθεί, για να δοθεί στους καταπιεσμένους η δυνατότητα να καταπιέζουν και να βασανίζουν με τη σειρά τους. Και τα ζώα ήταν, όπως πάντα, ο εύκολος στόχος.

Είναι σαν τον άνθρωπο, αλλά δε θεωρούνται ίσα με τον άνθρωπο.

Υποφέρουν σαν κι εμάς, αλλά ο πόνος κι η αξιοπρέπειά τους δε λογαριάζονται.

Είναι, λοιπόν, το ιδανικό υποκατάστατο του ανθρώπου, τη στιγμή μάλιστα που ο νόμος δεν επεμβαίνει για να τα προστατέψει, παρόλο που κι αυτά έχουν και καρδιά και μυαλό, νευρικό σύστημα και αίμα.
Παρόλο που κι αυτά πονάνε. 

greenpage.gr